آزمانک۔۔۔وائے وطن ھُشکیں دار،، شھید طارق تاھیر

Wednesday, February 01, 2012

آزمانک.............................وایے وطن ھُشکیں دار
نبشتہ.......................................طارق تاھیر بلوچ

دادشاہ ءَ وتی چُک چگرد ءِ عکس دیما اَت ءُ چہ آئی ءِ چماں ارس پِٹ پِٹ ءَ عکس ءِ سرا رچگ ءَ اِتنت، دہ سال ءَ رند چگرد ءِ اَتکگیں نمدی دادشاہ ءِ کَش ءَ ایراَت۔

دادشاہ ھما دہ سال ساری یے ترانگاں کپتگ اَت کہ آئی ءِ یکیں بچکیں چُک پہ لاپ ءِ شوھاز ءَ دبئی ءَ شُت۔ روگ ءِ وھد ءَ آئی ءَ گوں وتی مات ءُ پت ءَ گُشت کہ دعا بہ کن اِت من ءَ شریں شرّیں کارے بہ رسیت ءُ من شپ ءُ روچ جان ءَ کُشاں پہ شما چیزے زر ءُ وتی سیر ءِ سُہراں دیم دیاں شما منی سیر ءِ تیاری ءَ بہ کن اِت۔ من کایاں سیر کناں ءُ ھمدا کسانیں کار ءُ بارے کناں،شما منی چمانی دیم ءَ بہ بئت بے شما من ءَ وش نہ بیت۔

مات ءَ دست چُک ءِ بَڈّ ءَ جت برو ترا اللہ سوبمند بہ کنات، دادشاہ ءِ سر انگت جہل اَت گریوگ ءَ اَت کہ آئی ءِ جن دُرناز ءَ چاہ ءِ کوپ دست ءَ اَت لوگ ءَ پُتِرت ”چگرد جان ءِ پِت تئی چاہ اِش اِنت”گوں دُرناز ءِ توار ءَ دادشاہ ءِ ھیالانی اوتاگ سِست،دادشاہ ءَ گوں بڈ ءِ لانکی ءَ چمانی ارس پہک کُت اَنت ءُ چاہ دزگِپت۔
”چگرد جان ءِ ترانگاں کپتگ ئے” ۔۔۔ دُرنازءَ جُست کُت۔ ”ھئو” دادشاہ ءَ گوں ملوری ءَ پسہ دات۔”آئی ءِ دیم داتگیں نمدی تئی دیما اِنت چِدو شرتریں وھد کُجام اِنت” دُرناز ءَ گوں گُشان ءِ لمب ءَ آپلوئیں چماں پہک کنان ءَ گُشت ” اے نمدی ئے دیم مہ داتیں ما کمے دِلجم بیتگ اِتیں”۔ دیم ئے گوں دادشاہ ءَ کُت ءُ گُشتے۔” من چگرد جان ءِ ماتاں چہ اے چُک ءَ من بے چُک بیتیناں شرتراَت۔ دُرناز ءَ گُشت ءُ وتی گُشان ءِ لمبے زُرت ءُ وتی دپ ءُ پونز داشتاں گریوان ءِ چہ لوگ ءَ در اَتک۔

گاڑی ءَ ھمے سوت دپ ءَ اَت چہ لوگ ءِ کش ءَ گوست

لاپ ءِ شوھاز ءَ رپتگیں راھے

باریں درمُلک ءَ چُنت سال کناں

دادشاہ ءَ یک برے پدا نمدی زُرت ءُ وانگ بنا کُت کہ چو نبشتہ اَت

منی مکہیں مات ءُ قِبلہیں پِت

شُمے دعا آنی پدا من ءَ ادا یک شریں کارے رَست من گوں کار ءَ انچو گیلوشگ بیتاں کہ پدا شُمئے ھچ ھیال نہ اَتک۔ مرچی دہ سال ءَ رند من اے نمدی ءَ دیم دئیگ ءَ آں، اے نمدی ئے ھمراہی ءَ چیزے زر ھم گون اَنت۔ ھر وھد ءَ شَمارا زر ءِ ضلورت بیت دپ ءَ دوست مہ دارئے۔ ناکو وشدِل ءَ اجازت بدئت ھرجاھے وتی جنک ءَ سیر دنت بہ دنت۔ پرچاکہ من ھمدا یک شریں خاندانی وانندھیں جنکے ءَ گوں سیر کُتگ۔ من ءَ آنگری چلیمّ کشیں جنک دوست نہ بنت، من ءَ خدا ءَ دو چُک داتگ یک بچکے ءُ یک جنکے، بچک ءِ نام شیخ داؤدی اِنت ءُ جنک ءِ بی بی حلیمہ اِنت۔ ابا تو من ءَ وتی چشمک ءِ نمبر داتگ اَت کہ منی چشمک ءَ بگر دیم بدئے ، من تئی چشمک ءِ نمبر گار کُتگ ءُ مات ءَ پہ سردی ءِ ھاترا گرمیں شالے ءَ گُشتگ اَت، آ وڑیں شال من ءَ دست نہ کپت۔ من ءَ اے وھد ءَ آیگ نہ بیت کہ بیاہاں اودا گرمیں پُلکانی توک ءَ وت ءَ او وتی چُکاں وار بہ کناں، پرچاکہ منی چُک ائیرکنڈیشن ءَ عادت اَنت، آ تبد ءُ لواراں سگّ اِت نہ کن اَنت، منی چُک ادا شریں اسکولاں وانگ ءَ اَنت، اودا کُجام اسکول اَست کہ بوان اَنت؟ منی ادءِ سواری یک سرکاری ڈبل ڈوریے، کہ ھمک بیگاہ من وتی چُکاں براں ترّیناں، اودا من ءَ یک ٹالکی سائیکلے نہ بیتگ کہ لوگ ءِ ھیرت پروشیں چیزاں بہ گراں، ادا من بے استرے والا گُد پِر نہ کناں، بلے اودا من نہ شُشتگیں گُد زُرتگ ءُ دوبر پُر کُتگ اںت، منی ادا شپ ءُ روچ اَنچو گوزگ ءَ اَنت کہ من نہ زاناں کدی شپ بیت ءُ کدی روچ، منی اگاں کاگد ءُ کراچے نہ اَتک گُڑا پریشان مہ بئت، بزاں کہ من سلامتاں پرچاکہ منی گورا اِنچو وھد نیست کہ بہ ننداں کاگد ءُ کیسٹ بہ کناں ءُ ماہ پہ ماہ پہ شُما دیم بِدیاں
دگہ چوشیں حاصیں گپے نیست کہ شُمے گوش ءَ بہ گوازیناں ، شیخ داؤدی ءُ بی بی خلیمہ ءِ نیمگ ءَ بلک ءُ پیرک ءَ بڈے ءُ بگلے سلام بہ رسیت،
شُمے نیکیں دُعا آنی رھچار

دوستیگیں چُک چگرد العین (دبئی)

چہ وانگ ءَ پد دادشاہ ءَ کاگد زُرت ءُ چُنڈ چُنڈ کُت چُل ءِ کِرّا دؤر دات، کاگد سُتک ءُ پُر بوت، پُر گوات ءَ بال دیان ءَ باریں کُجا بُرتاں۔
دومی سُھب ءَ دادشاہ ءِ ھمساہگ پیر محمد ءِ چُک اَتک ھال داتے کہ منی پِت ءِ چُھٹی ھلاس اَنت بیگاہ ءِ بالی گُراب ءَ دوبئی ءَ رؤگ اِنت، اگاں ترا پہ چُک ءَ کاگد ءُ کیسٹے دیم دئیگی اِنت گُڑا بیارئے پت ئے بارت گوں، پیر محمد ءُ چگرد ھردو دبئی ءَ کارا اِتنت، دادشاہ ءَ گُشت شریں بیگاہ ءَ من وت کایاں، دادشاہ ءَ نمدی نبشت ءُ بُرت رسینت، بیگاہ ءِ بالی گُراب ءَ پیر مھمد دبئی ءِ شُت۔ ایدگہ روچ ءَ وھدی کارجاہ ءَ پیر محمد ءُ چگرد دوچار کپت اَنت، تیاری ءُ جوڑی ءَ رند پیر محمد ءَ کاگد چگرد ءِ دست ءَ دات، ھر کس وتی وتی کار ءَ دِلگوش بیت، چھٹّی ءَ رند چگرد وتی لوگ ءَ شُت، چہ کیسگ ءَ کاگدے کشّ اِت ءُ پچ کُت ماں کاگد ءَ دوٹال اسپیتیں مید مان اَت کہ یکے کمے دراج تر ءُ یکے کمے گونڈ تراَت ءُ کاگد ءَ دگہ چیزے زر ھم مان اَت، آئی ءَ کاگد زُرت ءُ وانگ بنا کُت چوش نبشتہ اَت

چہ ھلک ءُ مردماں بے ترانگیں چگرد جان

اے دوئیں اسپیتیں مید ءِ ٹال کہ یکے کمے دراج تر اِنت آ تئی مات ءِ سریگ اِنت ءُ دومی کہ کمے گونڈ تر اِنت آ منی ریشانی اِنت، آ وھدی کہ تو شُتگ یے اے دوئیں ٹال مید کمے اسپیت ءُ کمے سیاہ بیتگ اَنت، بلے مرچی اے سرجمے ءَ اسپیت اَنت، بلے انگت تو واتری یے ھیال ءَ نہ کپئے، اے زر کہ تئی دیما اَنت تئی دیم داتگین اَنت۔ مات ءُ پت ایوک تئی زراں زندگ نہ بنت۔ آہانی چم تئی دوری ءَ کور بیتگ اَنت، بلے بہ ترکّات اَنت ھما روچی کہ ترا بہ گند اَنت۔بلکیں اد ءِ لوار ترا سوچ اَنت ءُ پُلک ترا لیگار کن اَنت۔ لاپ گار،،،، بلے پہ من اد ءِ لوار چہ ولایتی سمین ءَ وش تر اَنت۔ من اد ءِ پُلکاں پہ سِتک ءُ یقین جان ءَ مُشاں من ءَ تاھیر دینت،،، نو من گُڑ سرا بس اے گُشاں ترا سوگند اِنت مات ءِ سر یے ءُ پِت ءِ اسپیتیں ریشانی ٹال ءِ داں ھما وھدی واتر مہ کن دانکہ تئی بچ شیخ داؤدی ءُ بی بی حلیمہ ءِ مید ھمے وڑا اسپیت مہ بنت

                        تئی وتی۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔( نزاناں ما وت ءَ تئی چی بُگُشیں)

کاگد چہ چگرد ءِ دست ءَ لَگُشت ءُ کپت ، چمانی ارساں جیگ تر کُت



                                                                                               ماھتاک بلوچی، دسمبر 2002